Η Μελαγχολία του Ριρίκου

Τις τελευταίες μέρες ο Ριρίκος δεν είναι καλά. Νιώθει μόνος και όλα τα συμπτώματα δείχνουν Μελαγχολία.
Το κακό ξεκίνησε από όταν πέθανε ο αδερφός του. Ο Ριρίκος έμεινε μόνος και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα χωρίς να έχει άλλους φίλους. Κυκλοφορεί ολομόναχος όλη μέρα βυθισμένος στις σκέψεις του χωρίς να έχει διάθεση ούτε να φάει πόσο μάλλον να διασκεδάσει με τη μελωδική του φωνή τις συναδέλφους του. Παράλληλα νιώθει ότι χάνει τη δύναμη που έχει ως υπεύθυνος και προϊστάμενος της όλης διαδικασίας. Η κατάσταση του δυσκόλεψε καθώς δεν μπορεί να διαλέξει μια μόνιμη σύντροφο που θα τον βοηθάει τούτες τις δύσκολες ώρες. Η προσπάθεια του με την Τούλα δεν είχε ευτυχές αποτέλεσμα καθώς οι υποχρεώσεις του τον υποχρεώνουν να βοηθάει και τις άλλες συναδέλφους κάτι που δεν μπορεί να δεχτεί καμιά Θηλυκή ύπαρξη. Έτσι λοιπόν βυθισμένος στις σκέψεις του χάνεται στους δρόμους του χωριού μέχρι να τον μαζέψουν τα αφεντικά του.
Η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο Σκουλήκι που με ενέπνευσε. Ο ήρωας μας ο Ριρίκος είναι ο κόκκορας μας. Δυστυχώς απο το Σάββατο εμφάνισε συμπτώματα μελαγχολίας καθώς ψόφησε ο αδερφός του. Επείδη είχα υποσχεθεί κάτι μελαγχολικό για σήμερα τελικά αποφάσισα να γράψω για την μελαγχολία του ζώου προκειμένου να καταλάβουμε οτι δεν είναι δύσκολο να μελαγχολήσει κάποιος. Το δύσκολο είναι να μην το δείχνει στους άλλους.